Magnhild

Kommentar til kurset: Participatory Media/Collective Action Syllabus

Førsteinntrykket mitt var at  kursrommet  er uoversiktleg, og nokså vanskeleg å orientere seg i. Tenkte eg måtte hatt rettleiing for i det heile å koma i gang…Men etter å ha klikka meg rundt og lese og studert ei stund, såg det greiare ut. Ikkje alle studentane såg ut til å ha vore like aktive, nokre fordi dei ikkje formelt sett gjekk på kurset. Lurer på om nokre datt av lasset? Kurset hadde ei «vanleg» oppbygging med pensumtekstar, førelesingar og diskusjonar. Men den store skilnaden her er det som står på Assignments-sida, nemleg at deltaking er nøkkelen:

 ”Instead of papers and tests, the instructors will rely on your blogging, wiki work, and classroom discussion to evaluate your grasp of the syllabus. Your blog and wiki page is your way to communicate that you have understood and thought about the assigned readings. Your blog and wiki page, and the instructors blogs and personal wiki pages are an open channel for you to communicate with them”. https://courses.ischool.berkeley.edu/i296a-3/f06/wiki/index.php/Assignments

Ein lærer om verktya gjennom å faktisk bruka dei, og det er jo det same som me gjer på kurset vårt! 

Frå elevperspektivet er dette interessant fordi ein brukar dei nye internetteknologiane i utdanningssamanheng, som læringsverkty og ikkje som sosial arena eller underhaldning. Det utfordrar oss når det gjeld å opna oss for andre sitt blikk, og dela tankane våre. Mine erfaringar frå dette kurset er at det er skummelt, men også veldig lærerikt! Utruleg interessant å få tilgang til andre sine refleksjonar og kanskje ulike perspektiv. (Sosial bivirkning: ein ny venn på facebook  og ein ny msn-venn.)

Frå lærarperspektivet dukkar det opp andre problemstillingar: Tradisjonelt er det eit avgrensa tal oppgåver som skal rettast, og ein har her-og-no-situasjonane i klasserommet i verkeleg, forgjengeleg tid. Rheingolds kurs føregår i verkeleg tid og i wikien, og eg tenkjer at det må vera vanskeleg å halde oversikten. Eg trur eg måtte ha jobba litt med rutinar for å unngå å vera pålogga konstant. Lærarane må jo få litt av ein jobb med å halde styr på alle oppdateringar? Samstundes har ein mulegheit til å fylgje elevane sin læringsprosess tettare, og det er nyttig.

Kommentar til Dalsgaard: Social Software: E-learning beyond learning management systems

I denne artikkelen argumenterer Dalsgaard for at e-læring berre kan lukkast dersom studentar tek i bruk andre verkty i tillegg til LMS (t.d. It’s learning).  Ved å bruka andre verkty som t.d. wiki, blogg, RSS feeds og «bookmarking» kan e-læring gje aktive, sjølvstyrte, og problemløysande elevar. Han seier  at innanfor eit konstruktivistisk lærings- og kunnskapssyn er det ikkje tilstrekkeleg med LMS, fordi denne i utgangspunktet rettar seg mot lærarar og er best eigna til å administrere fag, leggje ut planar, notat, oppgåver osb. Dalsgaard presenterer ein modell for e-læring der LMS er eit administrativt verkty, og der elevane i tillegg har tilgang på t.d. blogg, wiki og andre sosiale nettverks-  og samarbeids-verkty. Slik kan ein auka samarbeidet mellom elevane, dei får tilgang på fleire ressursar, og han peikar på at denne modellen kan gjera elevane betre i stand til å løyse problem både på skulen, i privatlivet og i arbeidslivet. Dette samsvarer betre med målet om livslang læring.

Eg synest Dalgaard peikar på eit interessant problem her, nemleg at LMS i seg sjølv ikkje er nok. Me brukar It’s learning først og fremst slik som han beskriv: Til å leggje ut beskjedar, planar, oppgåver, ressursar og lenker. Det vert mykje einvegskommunikasjon, og læraren styrer det heile. Eg synest det hadde vore fint dersom elevane i større grad kunne vera aktive deltakarar. Det finst til ein viss grad mogelegheiter for deling via diskusjon, meldingar og e-portfolio, men mange lærarar føler vel som meg; at ein ikkje heilt veit korleis ein skal nytte dette på ein god måte. Som så ofte før kjem det nye verkty og funksjonar, men me lærarar må finna ut av det sjølve. Det har og vore mykje fokus på «teknisk bruk av It’s learning», altså korleis ein opprettar fag, legg inn elevar osb., og så skulle me etter kvart fokusera på «pedagogisk bruk», men ingen kan vel eigentleg heilt svara på kva som ligg i det omgrepet.

Eit anna dilemma her er at me oppmodar til deling og samarbeid, medan elevane skal vurderast individuelt med karakter, og eksamen framleis føregår  mest «på gamlemåten».

Dessutan, som ein kollega peika på: Dalsgaards modell føreset ganske oppegåande elevar. Kva med dei som vegrar seg for å vise seg fram? Mange elevar synest det er skummelt nok å vise det dei har produsert for læraren, korleis vert det då å leggje det ut for ålmenta? Etiske problemstillingar kan og fort dukke opp: Kva med elevar med dysleksi, eller ulike grader av sosial angst, skal dei tvingast til å blogga?

Kommentar til Enterprise 2.0: The Dawn of Emergent Collaboration

Min fyrste reaksjon etter å ha lese artikkelen, er at det er stor avstand mellom det som føregår på nettet innanfor det ein kallar Web 2.0 (Wiki, blogging osb.) og det som føregår på skulen. Det som kjenneteiknar Web 2.0- og Enterprise 2.0- teknologiar er samarbeid, brukarstyring og at alt er gjennomsiktig. Dette med samarbeid er etter mi meining kanskje den største utfordringa for skulen. Lærarane er pålagde å samarbeida, men på mange skular er det liten kultur for deling. Me samarbeider ofte om felles heildagsprøvar og liknande, men er kan hende lite viljuge til å dela t.d. undervisningsopplegg med kvarandre. Mange erfarer at samarbeid betyr meirarbeid, og då opplever ein at meininga forsvinn. Utfordringa vert i første omgang å skapa ein delingskultur i kollegiet. På ein skule er det svært stor samla kompetanse innanfor ulike fag, men denne er i mange tilfelle dårleg utnytta: Ein lærar underviser i eit fag for ei gruppe elevar. Denne læraren har ansvar for å undervisa alle delemne/læreplanmål innanfor dette faget, men i eit kollegium vil lærarar som underviser i det same faget ha ulik kompetanse. Ein lærar har t.d. spisskompetanse på Sør-Afrika etter Apartheid medan ein annan er ekspert i Shakespeares sonettar. I ei kunnskapsbedrift som skulen, med så stor samla kunnskap, bør det vera i alle si interesse at flest mogeleg kan nyttiggjere seg mest mogeleg av denne samla kompetansen. Korleis får ein så det til? Som fagkoordinator for framandspråk prøver eg i år ut It’s learning som samarbeidsverkty, i første omgang for å fremja delingskultur på seksjonen. Eg har oppretta eit fag for seksjonen med ein mappestruktur der lærarane vert oppfordra til å legge inn undervisningsopplegg, presentasjonar, oppgåver, prøvar, planar, lenker osb. Ei problemstilling som umiddelbart dukkar opp her er tilhøvet mellom styring ovanfrå og framvekst nedanfrå. McAfee seier: ”[…] use of Enterprise 2.0 technologies is not automatic and depends greatly on decisions made by and actions taken by managers.” Det ikkje er nok å lage til verktyet og sei ”Ver så god, set i gang”. Ei løysing for å kome i gang, kan vera som beskrive i artikkelen, å la ei gruppe kollegaer starte, og så la det veksa fram derfrå. På den måten vil fleire og fleire verta dregne inn, fordi dei ser nytteverdien. I vårt fag Språkseksjonen er somme aktive og legg inn ting, medan andre sjeldan loggar seg på. Kan hende vil fleire følgje etter kvart, dersom ein greier å synleggjere nytten. Utfordringa vert då å finne den rette kombinasjonen av mildt press ovanfrå og eit opplevd behov hjå brukarane for å dele og nyttiggjere seg andre sin kunnskap.